مستر من

رشت

به سلامتی زمستانی که هرگز نبارید

و سازی که نواخته نشد

و سرانگشتان سردی که در مه‌آلود شب

در جیب‌هایم نرفت

نوشید

به سلامتی دانه‌های برف روی موهات

و گمشده‌ترین عطر غروب یکشنبه

میان تاکسی‌های بی‌چراغ.

نوشید...

نوشید

و بالا آورد

و سیگارش را

پشت دستم خاموش کرد.

مستر من...

فرصت کم است. در مورد همه‌چیز فرصت کم است. فرصت برای زندگی کم است. فرصت برای نوشتن کم است، فرصت برای کار کم است، فرصت برای صحبت کم است. باید زودتر از این‌ها دست به کار شد؛ اگر بگذارند!...مرخصی خوبی بود. می‌توانست بهتر باشد اما همینش هم خوب بود و خوش گذشت. مخصوصاً آخرین روز که به اندازه 10 روز می‌ارزید. کافه فلور و جعفری و کافه هنر هم خیلی خوب بود. و دریا و آن جغد محبوس. آن جغد را بعد از خدمت دوست دارم بیندازیم در دریا...(بخشی از خاطرات خدمت سربازی - 27 اسفند 1392) مستر من...ادامه مطلب

تقریبا از تیرماه 1388 بود که تصمیم گرفتم اسم خودم و وبلاگم رو بذارم «مستر من». چون هیچ‌وقت نفهمیدم «من» کی‌ام. شاید بتونم با این کار...
(وبلاگ قبلیم با عنوان mrman.blogfa.com بود که فیله)

=======================
حال‌مان بد نیست، غم کم می‌خوریم
کم کـه نه، هـر روز کم‌کم مـی‌خـوریم
=======================

مستر من...

توی کافه نشسته‌ام. صدای همهمه‌ی مهمانان دور میزهای چوبی توی سرم می‌چرخد. دستانم را روی میز می‌گذارم و با دسته‌ی لیوان قهوه‌ام ور می‌روم. چشم‌هایم از سقف کافه به کنج دیوارها سُر می‌خورد. کسی اسم تو را بلند صدا می‌زند. لیوان قهوه‌ام از روی میز بلند می‌شود. کج می‌شود و روی میز می‌ریزد. دانه‌های قهوه سرازیر می‌شوند روی میز و می‌چرخند و روی زمین می‌افتند. هر کدام در زمین فرو می‌روند و جوانه می‌زنند. کف کافه پر از جوانه‌های قهوه است. کسی اسم تو را دوباره صدا می‌زند. چشمانم را می‌بندم. به دیوار اتاقم تکیه داده‌ام و کسری از پنجره را باز کرده‌ام. دود سیگار از پنجره به بیرون فرار می‌کند. من اما کنار بخاری دراز کشیده‌ام. به عکس‌ات نگاه می‌کنم.اتاقم را سیل می‌برد... مستر من...ادامه مطلب

خیلی وقت‌ها دنبال این هستم که خودم رو توی دیگران پیدا کنم. و هرچقدر بتونم خودم رو توی یکی بیشتر پیدا کنم، ازش دورتر میشم. البته نه اینکه از آدم‌ها دوری می‌کنم دلیلش این باشه که خودم رو توشون پیدا میکنم. اما یکی از دلایلش همینه...

مستر من...

تقریبا از تیرماه 1388 بود که تصمیم گرفتم اسم خودم و وبلاگم رو بذارم «مستر من». چون هیچ‌وقت نفهمیدم «من» کی‌ام. شاید بتونم با این کار...
(وبلاگ قبلیم با عنوان mrman.blogfa.com بود که فیله)

=======================
حال‌مان بد نیست، غم کم می‌خوریم
کم کـه نه، هـر روز کم‌کم مـی‌خـوریم
=======================

مستر من...

نسبت به تغییرات اطرافم اونقدر بی تفاوت شدم که کم کم دارم حس میکنم باید برم قاطی سیب زمینی ها و چغندرها و شلغم ها بشینم و کیلویی 15 تومن فروخته شم.

مستر من...

تقریبا از تیرماه 1388 بود که تصمیم گرفتم اسم خودم و وبلاگم رو بذارم «مستر من». چون هیچ‌وقت نفهمیدم «من» کی‌ام. شاید بتونم با این کار...
(وبلاگ قبلیم با عنوان mrman.blogfa.com بود که فیله)

=======================
حال‌مان بد نیست، غم کم می‌خوریم
کم کـه نه، هـر روز کم‌کم مـی‌خـوریم
=======================

مستر من...

تقریبا از تیرماه 1388 بود که تصمیم گرفتم اسم خودم و وبلاگم رو بذارم «مستر من». چون هیچ‌وقت نفهمیدم «من» کی‌ام. شاید بتونم با این کار...
(وبلاگ قبلیم با عنوان mrman.blogfa.com بود که فیله)

=======================
حال‌مان بد نیست، غم کم می‌خوریم
کم کـه نه، هـر روز کم‌کم مـی‌خـوریم
=======================

مستر من...

تو زندگیت به هیچی اعتماد نکن

بی کلاه و شال از خونه بیرون نرو

ممکنه خورشید یهو خاموش شه

یا اینکه یخ بزنه

یا سقوط کنه...

-------------------------------------

حسین پناهی جان دلم می‌خواست بغلت کنم...

مستر من...